Przestrzeń Osobista

Przestrzeń Osobista

Przestrzeń osobista – niewidzialna dla innych, ale mająca ogromne znaczenie dla nas strefa, w której najczęściej przebywamy sami ze sobą i swoimi emocjami. Od nas zależy, na jaką odległość pozwolimy się do niej zbliżyć. Gdzie przebiega granica? Zaprezentowane na wystawie fotografie pozwolą Państwu wejść w moją przestrzeń osobistą, przestrzeń odczuć, spostrzeżeń, myśli i refleksji. Niech to będzie pewnego rodzaju doświadczenie, które wywoła interakcje pomiędzy mną – autorem fotografii, fotografią i Wami – odbiorcami.
Zapraszam Państwa w miejsce szczególne. Miejsce, w którym czas ma ogromne znaczenie, ale również czas rządzi się tu swoimi prawami. Miejsce pamięci i zapomnienia. Miejsce, w którym każdy z nas ostatecznie znajdzie się – CMENTARZ.
Cmentarz zawsze będzie kojarzył mi się z moją babcią, która zabierała mnie na groby bliskich. Prowadziła tą samą ścieżką, opowiadając bardzo często te same rodzinne historie. Pielęgnowała we mnie pamięć o bliskich. Do dziś odwiedzając cmentarz idę według drogowskazów babci i staram się dostrzec różne historie. Czasem to co widzę, to świadectwo żywej pamięci a czasem to historia zapomnienia. Ostatecznie i tak nic nie uchroni się przed upływającym czasem. Kamienne nagrobki, krzyże, plastikowe figurki świętych a nawet reklamowane jako „wiecznie trwałe” portrety wykonane na porcelanie.
Cmentarz to miejsce bardzo osobiste. Tu przychodzimy godnie pochować naszych bliskich i przeżyć ten często trudny moment ze łzami w oczach. Tu zapalamy świeczkę jako znak pamięci. Tu modlimy się o lepszą przyszłość naszych zmarłych bliskich i tu dostrzegamy nasz kres.
Wystawa pokazuje mój emocjonalny stosunek do historii i pamięci. Poprzez fotografię tylko wstrzymuję czas. Nie jestem w stanie zatrzymać go na zawsze. Chciałbym, poprzez moje fotografie, skłonić Państwa do refleksji nad przemijaniem, nad nieuchronnym upływem czasu.